Ze zeggen dat het zeer doet.
Ze zeggen dat het wel voorbijgaat.
Ze zeggen niet dat het voelt alsof iemand een arm uit uw lichaam rukt en ermee vandoor gaat, terwijl ge nietsvermoedend door de Hoogstraat slentert. Hevig bloedend met slechts 5 vingers op zoek naar sleutels die onvindbaar zijn in uw veel te slordige sacoche. Al zoveel over gekweeld en gekribbeld. Ik had het moeten weten, moeten luisteren toen Agnetha blèrde dat de winnaar alles krijgt en de verliezer er bedrogen uitkomt.
Ik hechtte de wond met een roestige haaknaald en flosdraad. Dan maar zonder arm. Onder de douche scrubde ik het gemis van mijn lichaam, of wat er van overbleef, met zo’n harde-korrel-scrub die slecht is voor het milieu. Bleek dat mijn bh nog aan mijn borsten kleefde. Ik poetste mijn tanden met de haarborstel en vond in de zoektocht naar diepvriesjunkfood mijn sokken terug in de frigo. Ik gooide met pannenkoeken en vloekte als een hoer in de kerk. Fuckerdefuckerdefuuuuuuuuuuuck.
Mijn dure cameratas gleed van de veel te lege schouder op het traject Brussel-Leuven. Met twee armen sleurde ik hem vroeger trouw mee op nachtbussen in Vietnam, trok hij Patagonië zonder moeite door en legde hij Braziliaanse watervallen vast. “Ciaokes, byekes” zei hij op de 20-minuten lange treinrit tegen mijn armloze schouder en nevelige bovenkamer. “Het ga je goed!”
Ze zeggen dat het betert.
Ze zeggen dat de mist wel wegtrekt.
Ik geloofde geen snars van wat ze zeggen, maar plots lag hij daar dan. Tussen de flosdraad en de bh, de haarborstel, vuile sokken en pannenkoeken. Mijn losgescheurde arm. Een beetje blauwig en vol korsten, maar wel de mijne.
Op een dag naai ik hem er misschien terug aan.
15.03