Al heel snel kwam monstertje eenzaamheid op mijn schouder tikken. De huisgenoten heb ik al even niet gezien. Af en toe een rochel fluim die zijn weg is verloren en onder de spleet van mijn deur komt geglibberd.
Misschien als ik hard genoeg hoest, vliegt er voldoende uit m’n mond. Dan kleven de bacteriën overal, geen plekje onbedekt. Samen gonzen ze, het lijkt wel op een dans.
Ik maak van dat C-virus een huisdier. Zo eentje dat braaf luistert als ik op mijn twee vingers fluit. Dan kam ik de haren van dat pluizig rood ding en leer ik het eindelijk manieren.
Een liefje, dat kan evengoed. Dan noem ik het kroontje, mijn liefelijk virus. Kriebels in de keel en overal warm. Maar dat klinkt me wel wat ziekelijk.
Of toch maar die stem in mijn hoofd bevrienden? Ergens achteraan mijn boekenkast ligt nog een vriendenboek, ik vraag eens of ze het wil invullen. Wablief? Noemde je me schizofreen? Of was het de galm in mijn hoofd die zich weer onbeleefd ging moeien?
Nu laat ik je dagboek, ik ben benieuwd wat dag twee in quarantaine me zal brengen.
