top of page

Louise over verkrachting: “Ik kon niet leven met het idee dat er zulke monsters bestaan"

Louise deelde vorig jaar op haar Instagram een reeks zelfgemaakte affiches. Vooral de affiche met het schreeuwende opschrift “RELAX, YOU WON’T REMEMBER ANYTHING TOMORROW” trok mijn aandacht. Ik kom al snel op haar gelinkte Instagrampagina “screenprintingagainstsexism” terecht, waarop ze uitlegt hoe belangrijk ze het vindt dat ze als slachtoffer van verkrachting naar buiten komt met haar verhaal. In een volgeprate ontmoeting vertelt ze mij over haar trauma, mentale problemen en haar ervaring met professionele hulp. Lees hieronder het tweede deel van Louise haar verhaal:


Louise doet haar verhaal (foto: Maarten Kinet)

We hebben het tot nu toe nog helemaal niet over jouw kunst gehad. Kan je ons daar wat meer over vertellen?

Ik zit op de kunstacademie van La Cambre in Brussel. Vorig jaar ben ik een project gestart dat ik al heel lang wilde maken. Het is gebaseerd op een ervaring die ik als zestienjarige heb gehad. Ik werd verkracht door een vriend van een vriend. Het was iemand die ik vertrouwde, maar redelijk ver woonde. Op een avond nodigde hij mij uit om met een groepje vrienden naar een concert te gaan en daarna bij hem in Bergen te blijven slapen. Eigenlijk kende ik maar één iemand goed en de rest enkel via anderen, maar ik zag daar geen probleem in als we allemaal zouden blijven slapen.


Op de avond zelf bleef die jongen mij maar alcohol bijschenken en ik ben ook vrij zeker dat hij drugs in mijn drinken had gedaan, want na het concert was ik helemaal van de kaart. Toen we bij zijn appartement aankwamen ging de rest plots weg. Ik vond dat raar, want ik dacht dat iedereen zou blijven slapen. Toen begon die jongen dingen te doen die hij niet had moeten doen. Ik zei meermaals nee. We spraken Engels, want hij was Russisch, en ik weet nog heel goed dat hij toen zei “relax, you won’t remember anything tomorrow”. Dat was voor mij het moment waarop ik besefte wat er aan het gebeuren was.


“Ik had al helemaal bedacht hoe ik zijn kleren ging dumpen en wat ik met zijn lijk zou doen.”

Wat was jouw eerste reactie?

Toen ik later wakker werd, voelde ik mij heel slap, maar ik wilde hem echt iets aan doen. Ik ben naar de keuken geslopen om een mes te halen. Ik had al helemaal bedacht hoe ik zijn kleren ging dumpen en wat ik met zijn lijk zou doen, maar toen besefte ik dat ik te slap was en ik niet in staat was om een moord te plegen. Ik ben gewoon terug in dat bed gekropen. Hij lag in een bed in de kamer ernaast. Even iemand verkrachten en dan in een ander bed gaan liggen… echt gestoord. De volgende ochtend was hij zo vriendelijk om pannenkoeken op te warmen en even een morning-afterpil te halen voor mij. Hij durfde zelfs te zeggen “ik hoop dat dit geen problemen gaat veroorzaken tussen u en uw lief”. Voor hem was dit blijkbaar gewoon een onenightstand. Hij dacht dat hij niks verkeerd had gedaan. Anderzijds was het echt wel duidelijk, dus waarschijnlijk liegt hij tegen zichzelf om zijn geweten te sussen. Daarna ben ik doodleuk op de trein gestapt, ben ik naar huis gegaan en maandag zat ik op school. Niemand die iets wist. Ik zat gewoon in de les en deed alsof alles oké was. Eigenlijk was ik helemaal in shock. Dat voor jarenlang.


Heeft het lang geduurd voordat je met jouw verhaal naar buiten durfde komen?

De eerste keer dat ik erover durfde praten herinner ik mij zelfs niet. De periode rond mijn achttiende ging ik vaak met vrienden op café en toen is dat er plots een keer uitgefloept. Ik verschoot van mezelf dat ik dat plots zei. Maar het bleek toen dat veel mensen rondom mij iets gelijkaardigs hebben meegemaakt. Op dat moment besefte ik dat ik daar iets mee moest doen en zo is mijn project ontstaan. Jarenlang heb ik niet het lef gehad om eraan te beginnen, tot vorig jaar. Ik ben verder gaan rondvragen en uiteindelijk bleek dat de helft van mijn vriendinnen te maken heeft gehad met een vorm van misbruik. Ik kende de cijfers wel, maar de verhalen shockeerden mij enorm.


“Het moet vreselijk zijn om te weten dat jouw dochter verkracht is.”

Pas toen ik 21 was heb ik het aan mijn moeder durven te vertellen en zij heeft het vervolgens tegen mijn vader gezegd. Ik wilde haar die pijn niet aandoen. Het moet vreselijk zijn om te weten dat jouw dochter verkracht is. Het is al pijnlijk genoeg om dat zelf te moeten verwerken, dus ik wilde dat mijn ouders niet aandoen. Met vrienden kon ik het er wel over hebben, dus dat nam de spanning al wat weg, maar uiteindelijk was het onvermijdelijk dat ik ook iets tegen mijn ouders zei. Het verklaarde ook gewoon waarom ik tijdens die periode zo lastig was, zoveel dronk en niet altijd eerlijk was. Ik vond dat mijn ouders het wel verdiend hadden om de waarheid te weten na alles wat ze van mij hebben moeten verdragen.


Ik kon gewoon niet met het idee leven dat iemand zoiets daadwerkelijk zou doen, dat er zulke monsters bestaan.”

Hoe heeft die verkrachting nog invloed gehad op jou?

Op vlak van seksualiteit heeft dat echt mijn leven verpest. Tot twee jaar geleden maakte ik voortdurend foute keuzes in mijn relaties en herviel ik in patronen die niet goed voor mij waren. Ik denk dat ik dat onbewust opzocht. Later begreep ik dat dat iets is wat veel mensen met een trauma doen. Je ziet jezelf niet graag en je hebt pijn. Nu ben ik single en dat wil ik even zo houden. Ik heb ook lang gedacht dat die verkrachting mijn fout was, terwijl dat echt niet zo is, maar je maakt jezelf dat wijs. Ik kon simpel gezegd niet met het idee leven dat iemand zoiets daadwerkelijk zou doen, dat er zulke monsters bestaan. Ik kan niet begrijpen dat je op die manier misbruik van een vertrouwenssituatie kan maken. Hij wist dat ik niet naar huis kon, dat ik volledig van hem afhankelijk was.


Ik blijf die hele man-vrouwdynamiek iets vreemd vinden. Normaal gezien denk ik helemaal niet zo binair en ik weet dat gender een sociaal construct is, maar toch betrap ik mezelf er vaak op dat ik mannen vies vind. Dat is oneerlijk, ik weet het, en ik wil niet in stereotypen denken, maar anderzijds heb ik al zoveel slechte ervaringen gehad met mannen dat het bijna geen toeval meer kan zijn. Het is een systeem dat gevoed wordt.


En het project waar je het net over had, wat houdt dat precies in?

Ik besloot zeefdrukken te gaan maken van scènes uit De Metamorfosen van Ovidius. Die teksten hebben wij ook in de les Latijn besproken. De liefdesscènes die hierin voorkomen, zijn eigenlijk verkrachtingsscènes. Als je kijkt naar het Latijn dat Ovidius gebruikt, verschijnen dezelfde woorden die ook destijds in rechtszaken over verkrachtingen gebruikt werden. De Metamorfosen, bijvoorbeeld, gaat niet over liefdesscènes, maar over misbruik. De schilderijen die op dit werk zijn gebaseerd maakten hier romantische taferelen van. Op mijn affiches zie je tekeningen gebaseerd op die schilderijen van De Metamorfosen. Daar heb ik dan teksten bijgezet die gebaseerd zijn op fragmenten uit mijn dagboek van het moment van de verkrachting, dingen die tegen mij gezegd zijn of waarvan ik vond dat ze gezegd moesten worden. Ik heb ook een pamflet opgesteld (dat kan je op Instagram terugvinden). Ik ben die affiches ook op het justitiepaleis gaan plakken, om aan te kaarten dat zij nog veel te weinig doen, ook al doe je als slachtoffer aangifte.


“We weten dat we samen een front kunnen vormen en dat we elkaars back hebben.”

Was dat niet lastig, om voortdurend met dit trauma geconfronteerd te worden?

Vaak was het inderdaad heel lastig. Meerdere malen zag ik het niet meer zitten, maar dankzij dat project heb ik het kunnen verwerken. Nu kan ik erover nadenken zonder in paniek te raken. Ik kan er een gesprek over voeren, ook met andere meisjes die nog niet op het punt staan dat ze het verwerkt hebben. Moest ik in die tijd zelf iets gezien hebben van dezelfde aard, dan zou ik mij veel sterker gevoeld hebben. Daar doe ik het voor. Grotendeels voor mezelf, maar dus ook voor anderen. Ik heb veel positieve reacties gehad. Het is anderzijds ook pijnlijk dat er zoveel reactie is, maar ergens is het ook goed dat we het van elkaar weten. We weten dat we samen een front kunnen vormen en dat we elkaars back hebben. Ik zou volgend jaar graag criminologie gaan studeren. Er is gewoon nog zoveel dat moet gebeuren op vlak van vrouwenrechten en slachtofferhulp enzovoort. Als niemand anders het gaat doen, dan doe ik het wel! Ik wil mij nuttig kunnen voelen.


Naast dit kunstproject, wat heeft jou nog meer geholpen om met jouw trauma en mentale problemen om te gaan?

Pianospelen. Als ik dat doe, dan verdwijn ik van de wereld. Dan is de tijd voorbijgegaan en heb ik die goed besteed, zonder te piekeren. Ik doe dat ook heel intuïtief, zonder na te denken. Tijdens het pianospelen denk ik niet aan iets van vroeger of iets in de toekomst, dan leef ik gewoon in het nu. Ook van slapen kan ik zo genieten. Je overleeft dan in de puurst mogelijke modus. Het idee dat ik mijn batterijen weer oplaad, vind ik leuk. En mijn honden! Daar kan ik zo om lachen, dat doet echt deugd. Het is bewezen dat als je lacht, er serotonine vrijkomt, en dat doet je goed voelen.


De route is veel belangrijker dan de eindbestemming, want de eindbestemming, dat is de dood en niemand wil leven om te sterven.”

Wat is jouw advies voor anderen?

Als je in een depressie zit, mag je je niet laten leiden door je slechte gevoelens. Ga een kamerplant kopen, stuur een berichtje naar een vriendin, maak een wandelingetje, al die kleine dingen. Probeer ook van dag tot dag te leven. Dat is moeilijk, maar zo nodig: beseffen dat dit tijdelijke gevoel voorbij zal gaan. Er zijn lichtpuntjes. Het is onmogelijk dat die er niet zijn, want anders zouden er niet zoveel mensen in leven zijn. We zitten hier allemaal en we gaan door. Ook je houding is belangrijk. Je moet met je mentale problemen leren leven en het niet als een strikt doel zien om beter te worden. De route is veel belangrijker dan de eindbestemming, want de eindbestemming, dat is de dood en niemand wil leven om te sterven. Probeer iedere dag als onderdeel van die route te zien en relativeer alles zoveel mogelijk. Na een moment van flippen, eens denken “goh, wat was me dat nu!”.


Is humor dan belangrijk?

Ja! Humor en sarcasme! Zeker met vrienden die door hetzelfde zijn gegaan. En de memes! Ik ben zo dankbaar voor Instagram en al die zaken. Veel mensen maken zich daar zorgen over, maar dat hoeft helemaal niet. Het is juist een laagdrempelige manier om hier met andere jongeren over te praten. Luna Tic bijvoorbeeld, die past heel goed in die trend van memes en rare humor. Even lachen met jezelf, dat geeft inzicht. Alles is zo zwaar bij een depressie, dus een beetje zelfspot mag wel. Je moet jezelf natuurlijk ook wel serieus nemen bij een depressie, maar op tijd en stond ook eens goed lachen met de shithoop die jouw leven is, dat mag wel.






197 views1 comment
bottom of page