Senne (27) vertelt in onderstaand verhaal over zijn mentaal kabaal. Een moeilijke scheiding van zijn ouders, liefdesverdriet en verlatingsangst leidden in zijn jeugd tot een zware depressie. Wat dit alles Senne leerde? "Vaak zijn het niet de gedachten of gevoelens die fout zijn, maar wel hoe we ermee omgaan.”
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik in het derde leerjaar zat. Omdat hun scheiding uitmondde in een vechtscheiding, kwamen heel wat praktische zaken en beslissingen op mijn schouders terecht. Hoe alles verliep had uiteindelijk een grote invloed op zowel mij als de band met mijn ouders. Aangezien die laatste verslechterde, begon ik mezelf ook steeds slechter te voelen. Daar is dan ook het allereerste zaadje geplant van mijn verlatingsangst.
Als ik enkele jaren doorspoel naar het vierde middelbaar, is er daar ook sprake van een sleutelmoment. Ik had nog nooit eerder een relatie gehad, totdat ik op dat moment mijn toenmalige vriendin leerde kennen. Dat zorgde ervoor dat ik me weer wat beter begon te voelen, maar het veranderde echter al snel toen ik erachter kwam dat ze me bedrogen had op een feestje waar we destijds samen heen gingen. Dat nieuws kwam aan als een klap en het voelde alsof mijn wereld instortte. Ik wist niet wat te doen, trok mijn schoenen aan en ben beginnen wandelen. Tot aan de autostrade. Ik weet nog hoe ik daar stond en ik serieus aan het overwegen was om wel of niet te springen.
“Ik was oprecht bang van mezelf. Ik wist niet wat ik moest doen of hoe dat moment ging eindigen.”
Ik heb mezelf toen herpakt, ben weggegaan en weer naar huis vertrokken. Mijn leven ging daarna gewoon verder, maar er is op dat moment wel iets veranderd in mij. Die ervaringen hebben bepaald hoe ik over bepaalde dingen dacht en dat tot op de dag van vandaag nog steeds doe. Ergens zijn er hierdoor bepaalde zaken aangetast: die relatieperikelen hebben er in mijn hoofd voor gezorgd dat er op mijn 16 jaar een bepaalde verlatingsangst ontstond. Omdat ik niemand nog volledig vertrouwde en omdat het voor mij toen bewezen leek dat iedereen je op eender welk moment kan laten vallen.
Daardoor werd ik in relaties eerder een jaloers type en kreeg ik de neiging om mezelf volledig weg te cijferen. Zo liet ik bijvoorbeeld mijn vrienden vallen en sloot ik mezelf op om met mijn vriendin te kunnen bellen op vrijdagavond en dat soort dingen. Heel mijn leven kwam in functie van haar te staan. Werken deed ik bijvoorbeeld enkel nog om geld te verdienen zodat ik dat later aan en met haar kon spenderen.
Toen die relatie uiteindelijk ook stukliep, kwam mijn wereld opnieuw op z’n kop te staan. Mijn vriendin viel weg en stukje bij beetje verdween mijn levenslust. De relatie met mijn ouders was nog steeds slecht en ik voelde me waanzinnig eenzaam. Er volgde een ultieme crash en ik belandde in een zware depressie. Ik had nergens meer zin in en gaf mijn schoolwerk volledig op.
“De stereotypen omtrent depressie bij mannen maakte dat het moeilijk was om hiervoor uit te komen. Zo weet ik nog dat ik al wenend in de keuken zat en mijn vader opeens vanuit de woonkamer riep ‘Senne, wordt eens man’. Dat hoort allemaal aanvaard te zijn, maar blijkt in de realiteit toch niet zo te zijn.”
Het voelde alsof mijn leven voorbij was en ik besloot ten rade te gaan bij een psycholoog. Met zijn hulp besloot ik mijn leven opnieuw op te bouwen. Ik kreeg motivatie van dat idee en het feit dat ik me er ook effectief actief mee ging bezighouden, zorgde ervoor dat ik me beter ging voelen. Ik ging in feite om met mijn depressie door mijn leven weer op orde te stellen en besefte zo dat alle kleine stukjes in mijn verhaal effect hadden op hoe ik me voelde.
De wortels van het probleem zitten in mijn verlatingsangst, maar andere dingen zijn ook belangrijk. Zoals familie en vrienden, bijvoorbeeld, want zij zorgen voor een veilig gevoel en vormen een plek waar je steeds naartoe kan. Ik heb ingezien dat ik niet meer zo mag leunen op relaties, zodat ik –wanneer ze wegvallen- niet weer in zo’n diepe put terechtkom.
Om dat te voorkomen heb ik ook leren relativeren en leren omgaan met mijn gevoelens. Zo schrijf ik bepaalde gevoelens neer in een schriftje, waardoor ik later kan terugkijken en kan zien dat het hoe dan ook beter wordt. Dat relativeren helpt, maar is ook niet iets wat van dag een op dag twee ontstaat. Jezelf dat aanleren en dat effectief kunnen, kost tijd en moeite.
“Ik weet ondertussen dat bepaalde gedachten onmogelijk te verbannen zijn. Net daarom is het belangrijk om ze te leren bedaren voor het uit de hand loopt. Mijn angstige gedachten zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen, maar ik heb geleerd hoe ik er op een gezonde manier mee kan omgaan.”
Door wat ik heb doorgemaakt, heb ik veel geleerd over mezelf. Ik weet nu welke factoren ervoor kunnen zorgen dat ik me erg somber ga voelen. Dat leerproces was hard, want het voelde alsof het letterlijk ‘ik tegen de wereld’ was. Maar op die manier heb ik wel geleerd hoe ik mezelf kan beschermen.
Dat is ook wat maakt dat ik twee jaar geleden nooit zou geloofd hebben dat ik vandaag mentaal op dit niveau zou zitten. Dat vind ik belangrijk, maar ook dat mensen die problemen hebben met liefdesverdriet en verlatingsangst en eventueel strugglen met depressieve gevoelens zich minder alleen voelen als ze dit lezen.
Ik weet dat als ik destijds iemand had gehad met dezelfde ervaring, dat dat mij wel geholpen zou hebben. Ik had bijvoorbeeld graag van iemand gehoord dat ik er wel zou komen en dat het ooit goed zou komen. Ik hoop dat ik mensen hiermee kan tonen dat het oké is om over dit soort dingen te praten. Hoe meer mensen over dit soort gevoelens en situaties praten, hoe beter.
Wil jij meer weten over verlatingsangst? Gun onderstaande webinar over bindings- en verlatingsangst dan zeker een kijkje!